Amour (2012)

Δεν γυρίζονται  πολλές ταινίες για την τρίτη ηλικία και τα προβλήματα που τη συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ετήσιας κινηματογραφικής παραγωγής είναι κατασκευασμένο ώστε να αρέσει πρωτίστως στο ηλικιακό γκρουπ 15-24 ετών. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι βέβαια, η τρίτη ηλικία πάντα καταλάμβανε μικρή μερίδα της θεματικής παλέτας των δημιουργών. Οι γηραιότεροι προτιμούν να αφηγηθούν ιστορίες νεώτερων ανθρώπων, αναπολώντας ενδεχομένως τα νιάτα τους. Και οι νεότεροι θεωρούν πως η τρίτη ηλικία δεν τους αφορά. Όταν είσαι νέος νομίζεις πως δε θα συμβεί σε σένα, ότι εσύ θα ξεγελάσεις τον χρόνο και θα αποφύγεις την φθορά που ακολουθεί την έλευσή του.  Και έρχεται ο Χάνεκε για να σου θυμίσει ότι κάνεις λάθος.

 Το Amour ξεκινά με μια αποκρουστική σκηνή. Άνθρωποι της πυροσβεστικής  εισβάλλουν σε ένα διαμέρισμα και ανακαλύπτουν το πτώμα μιας ηλικιωμένης, της Ανν, σε αποσύνθεση. Το υπόλοιπο φιλμ είναι μια αναδρομή των γεγονότων που οδήγησαν εκεί. Και όσο περνά η ώρα ξεχνάς την προδιαγεγραμμένη μοίρα της ή νομίζεις ότι θα την αποφύγει. Είναι επειδή στο μεταξύ έχεις αναπτύξει ένα συναισθηματικό δεσμό με τους χαρακτήρες, εύχεσαι η εξέλιξή τους να είναι η καλύτερη δυνατή. Κι είναι στα αλήθεια αδύνατο να αδιαφορήσεις για τον Ζόρζ και την Ανν, ένα ζεύγος ηλικιωμένων σφόδρα ερωτευμένο. Οι υγρές ματιές που ανταλλάσσουν οι παλιές δόξες του γαλλικού σινεμά Τρεντινιάν και Ριβά εγκυμονούν καθάρια αγάπη , από εκείνες για τις οποίες διαβάζεις στα παραμύθια. Μόνο που το φιλμικό σύμπαν του Χάνεκε ουδεμία σχέση έχει με τα παραμύθια. Κι έτσι όταν η ασθένεια χτυπά την Ανν, η σχέση τους δοκιμάζεται. Οι γείτονες βοηθούν για την χρηματική ανταμοιβή και η απομακρυσμένη κόρη μόνο «λογικές» συμβουλές έχει να προσφέρει. Η αγάπη και η λογική όμως σπάνια συμβαδίζουν.  

Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις (κάτι που γνωρίζουν καλά οι «επιλαχόντες» και οι αγαπημένοι τους) τα ενδιαφέροντα του παρελθόντος παραμερίζονται και όλα περιστρέφονται γύρω από την ασθένεια. Το μόνο που έχουν η Ανν και ο Ζορζ είναι ο ένας τον άλλο. Η αγάπη της για εκείνον της δίνει δύναμη να πολεμήσει λίγο ακόμα- για χάρη του. Και η αγάπη του για εκείνη είναι το δεκανίκι του σε μια προσπάθεια τιτάνιας υπομονής κι αξιοθαύμαστης επιμονής. Και την προσυπογράφει με μια ύστατη ενέργεια «τρυφερότητας». Κι έπειτα αποχωρεί, κατευθυνόμενος κάπου ανάμεσα στο αντίο και το πουθενά. Αφήνοντας πίσω την κόρη τους, να περιφέρεται ολομόναχη στο άδειο διαμέρισμα, συνειδητοποιώντας πως πλησιάζει η δική της σειρά. Άραγε, όταν έρθει η ώρα, θα έχει κι εκείνη δίπλα της κάποιον σαν τον Ζορζ;