Χαμένοι στην Μετάφραση #9

Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε το 2013, πως επανήλθε στον χώρο της ελληνικής διανομής η μόδα της απόδοσης στα ελληνικά των ξενικών τίτλων  με σκωπτικούς τίτλους, τίτλους που παραπέμπουν σε παλιότερες επιτυχίες και τίτλους με ατάκες που στόχο έχουν να τραβήξουν το ελληνικό κοινό . Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διαπιστώνουμε πως η συγκεκριμένη πρακτική δεν ήταν μια μόδα που επρόκειτο να παρέλθει με την πάροδο του παλιού του χρόνου, αλλά συνεχίζεται και το 2014.

Σε συνέχεια λοιπόν του θεάρεστου έργου της ελληνικής διανομής και σε αντιστοιχία των πέντε προηγούμενων σχετικών αναρτήσεων, ο cinetairos δίνει τίτλους ανάλογης λογικής στις ταινίες του τελευταίου μήνα (01/11/14 -30/11/14), με βάση πάντα των προγραμματισμό των εγχώριων εταιριών. Εννοείται πως είστε ελεύθεροι να συνεισφέρετε στο έργο, αφήνοντας σχόλιο με τις δικές σας προτάσεις.

Interstellar – Στο Διάστημα για ένα Ξεροκόμματο

Blue Ruin – Το Ανθρώπινο Σκουπίδι διψά για Εκδίκηση

Τhe Battery – Ζόμπι…Ντούρασελ!

Τhe Drop – H Πόλις των Καταραμένων

Deux Jours Une Nuit -  Αμάρτησα για την Δουλειά μου 

We are the Best! – SWAG και YOLO

Horns – Το Κερατό του το Τράγιο

A Pigeon Sat on A Branch Reflecting on Existence – Η Απίθανη Τρελλοπαρέα

Respire – Λεσβιακός Έρωτας

 

Kill the Messenger – H CIA πουλάει την Ηρωίνη

The Zigzag Kid – Φύσηξε Έρωτας Βοριάς

Fury – Αυτοί που τρέμουν οι Ναζί

The Hunger Games: Mockingjay part 1 – Αγώνες στο Λυκόφως: Η Ζαργάνα

 

Der Banker:Master of the Universe – Η Ξεφτίλα της Τρόικας

Two Lives – Τα Εγκλήματα των Γερμανών

Gemma Bovery – H Εγγλέζα που σκανδάλισε τους Νορμανδούς

Party Girl – Κορίτσι για…Σπίτι!

Samba – Καγκέλι

Ouija – Oυίτζα, Παίζεις για την Ζωή σου!

La Meravigle – Το Ημεροβίγλι  (Ναι, υπήρχε και στο προηγούμενο entry. Αλλά πήρε αναβολή. Δηλαδή αναβολές. Πολλές αναβολές)

Horrible Bosses 2 – Παρακαλώ, Σκοτώστε το Αφεντικό μου Ξανά

 Drive Hard – Το Λεβεντόπαιδο

Venus in Fur (2013)

«Μην εμπιστεύεσαι τον αφηγητή, εμπιστεύσου την ιστορία». Πέρα από την ξεχωριστή ζωή του έργου από την στιγμή που φεύγει από τα χέρια του δημιουργού, η γνωστή αυτή ρήση του D.H. Lawrence αναφέρεται και στην αναπόφευκτη εισβολή της προσωπικότητας του δημιουργού μέσα στην μυθοπλασία, ακόμα κι αν εκείνος το αρνείται κατηγορηματικά. Από εκεί και πέρα κάποιοι δημιουργοί καλύπτουν τον εαυτό τους μέσα στο έργο και κάποιοι ξεγυμνώνονται. Ο Πολάνσκι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Κι αυτό εδώ, που μάλλον είναι minor Πολάνσκι για τους περισσότερους –ομολογουμένως ο πολύμηνος εγκλεισμός του φαίνεται να έχει περιορίσει το «βλέμμα» του – για εκείνον δείχνει να συνιστά κάτι major.

Για αυτό θα ανατρέξει με μικρές, μεταμοντέρνες νύξεις στο σύνολο της φιλμογραφίας του. Για αυτό θα αναθέσει τον ρόλο του σκηνοθέτη στον σωσία του Ματιέ Αμαλρίκ κι εκείνον της «Αφροδίτης» στην μούσα του, την σύζυγο του Εμανουέλ Σενιέ, που εδώ θα σε εκπλήξει ευχάριστα.
Και μέσα από ένα (αυτο)σαρκαστικό παιχνίδι ερωτισμού και εξουσίας, αλληλεξάρτησης κι ανταλλαγής ρόλων θα καταλήξει μόνος του σε μια σκηνή με τους προβολείς στραμμένους πάνω του, δέσμιος του φαλλού του, με Εκείνη να τον εμπαίζει και να τον ερεθίζει ταυτόχρονα, παραδεχόμενος ότι ο Παντοδύναμος τον τιμώρησε και τον παρέδωσε στα χέρια μιας γυναίκας. 


Όπως αρκετούς από εμάς.

Το ανεκτίμητο επιστημονικό έργο του δόκτορος Φρίντριχ Χάινχελμπαχ

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στην επιστημονική κοινότητα η είδηση  πως η αίτηση του επίτιμου διδάκτορα της Πτέρυγας Ψυχιατρικής και Αφισοκόλλησης του Πανεπιστημίου της Χαϋδελβέργης δρ. Φρίντριχ Χάινχελμπαχ για εξιτήριο από την πτέρυγα φρενοβλαβών του νοσοκομείου του Νόιενχαϊμ, όπου βρίσκεται έγκλειστος από πρόπερσι το καλοκαίρι, απορρίφθηκε. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι δικηγόροι του ήταν αισιόδοξοι για την έκβαση της υπόθεσης και όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ο Πρόεδρος της συσταθείσας επιτροπής, απευθυνόμενος στον δόκτορα Χάινχελμπαχ είπε «κε Χάινχελμπαχ έχετε ανανήψει». Τότε ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ σηκώθηκε όρθιος, σήκωσε το δάχτυλο στον ουρανό και άρχισε να ωρύεται. «Εγώ έχω ανανήψει; Εσύ έχεις ανανήψει! Αυτός έχει ανανήψει! Όλη η αίθουσα του δικαστηρίου έχει ανανήψει»! Οι νοσοκόμοι του ιδρύματος χρειάστηκε να του κάνουν τρεις ηρεμιστικές ενέσεις προκειμένου να σταματήσει να κραυγάζει «ουουού χαααα».

Το έργο του δόκτορος Φρίντριχ Χάινχελμπαχ στον τομέα της Ψυχιατρικής είναι ανεκτίμητο σε ερευνητικό και κλινικό επίπεδο και η συμβολή του στην ενημέρωση των διαγνωστικών εγχειριδίων υπήρξε καθοριστική. Παρακάτω παραθέτουμε μερικές από τις ασθένειες που επιφανής δόκτωρ εισήγαγε στο λεξικό της ψυχιατρικής επιστήμης.  



Σχεσοφρένεια

 Πρόκειται για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που προσβάλλει ανθρώπους, οι οποίοι έχουν αποχωρήσει δια της βίας από μακροχρόνια και πολύπαθη σχέση και αποφασίζουν να ξαναβγούν στο κυνήγι του έρωτα. Μόνο που πλέον οποιαδήποτε υπόνοια σαρκικής επαφής, από έναν απλό συγκαταβατικό εναγκαλισμό  μέχρι τον συγχρωτισμό με δεκαπενταμελή επιτροπή  μεγαλοαστικού swinger club  , τους προκαλεί αποστροφή και κολικούς. Εκείνο που αποζητούν από το έτερο μισό τους oι πάσχοντες από σχεσοφρένεια είναι η αναίτια ζήλια, οι αδυσώπητοι καυγάδες για το ποιος θα τυλίξει το χέρι του με την σακούλα από το σουπερμάρκετ για να καθαρίσει το πουρί από την λεκάνη, η συστηματική κρεβατομουρμούρα και τρυφερά λόγια, όπως «που ήσουν χτες το βράδυ ρε αλήτη»,  «ποιος ήταν αυτός ο λιμοκοντόρος που σε κόρταρε μωρή παλιολινάτσα» και «πόσες φορές θα σου πω ότι προτιμώ να με βιάσουν επτά καζάκοι χορευτές από το να φάω γεμιστά με κιμά»;

Προκειμένου να επαναδραστηριοποιήσει τους ασθενείς στο ερωτικό παιχνίδι ο δόκτωρ Φρίντριχ Χάινχελμπαχ αρχικά πρόβαλε σε είκοσι εξ αυτών επί τρία μερόνυχτα σε λούπα την πρώιμη φιλμογραφία της Κάθριν Χέιγκλ και τα μεγάλα χιτ της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, θεραπεία που απέτυχε παταγωδώς, καθώς δεκαοχτώ ασθενείς αυτοκτόνησαν καταπίνοντας τα κορδόνια τους, με τους εναπομείναντες δυο να φωνάζουν σε έξαλλη κατάσταση «ένα κορδόνι, ένα κορδόνι, το βασίλειο μου για ένα κορδόνι». Στη συνέχεια πρόβαλλε σε άλλους είκοσι εξ αυτών ταινία πορνογραφικού περιεχομένου, φέρουσα τον τίτλο «Παρτουζωμένες 2:Η Εξόντωσις», μια ατυχέστατη προβολή, καθώς οι ασθενείς σύντομα άρχισαν να σχολιάζουν καυστικά τις τρύπες του σεναρίου, τα κακοφωτισμένα ντεκόρ και τις ξύλινες ερμηνείες, με τον γηραιότερο εξ αυτών να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το νούμερο 1 ήταν απείρως καλύτερη ταινία κι ότι δεν τις φτιάχνουν πια όπως παλιά. Τελικά ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ κατόρθωσε να επαναφέρει την λίμπιντο των ασθενών, όταν διοργάνωσε έναν αυτοσχέδιο αγώνα δρόμου με κοτόπουλα, θεραπεία, που η Ψυχιατρική αποδέχεται ως την πλέον ενδεδειγμένη για τους πάσχοντες από σχεσοφρένεια μέχρι σήμερα.


Οργωνική Διαταραχή

O δόκτωρ Χάινχελμπαχ υπήρξε μαθητής και φίλος του αλησμόνητου Βίλχελμ Ράιχ, υπεύθυνου μεταξύ άλλων για το παραληρηματικό «Άκου Ανθρωπάκο», που κάθε συριζαίος νεανίας, που σέβεται τον εαυτό του, έχει μάθει να απαγγέλει προσθέτοντας το πρόθεμα  «-κα» στην τελευταία λέξη κάθε πρότασης - στα αλήθεια ένα διασκεδαστικότατο παιγνίδι. Ως γνωστόν ο Βίλχελμ Ράιχ στήριξε την επιστημονική του καριέρα στην θεωρία της οργόνης. Ένα βράδυ, που είχε πιεί δυο φρουτ παντς χωρίς αλκόολ παραπάνω, ο Ράιχ εξομολογήθηκε στα έκπληκτα αυτιά του Χάινχελμπαχ, πως η θεωρία της οργόνης ήταν μια απάτη. «Μια ασθενής μου, μου εκμυστηρεύτηκε ότι ο σύζυγος της ερχόταν στο σπίτι κατάκοπος, ηλιοκαμένος, δίχως δυνάμεις και δίχως διάθεση για ουδεμία δραστηριότητα και μόλις έτρωγε, ροχάλιζε. Καμιά φορά μάλιστα ροχάλιζε κι ενώ έτρωγε. Όταν με ρώτησε γιατί του συμβαίνει αυτό, της απάντησα αφηρημένος "οργώνει", αναφερόμενος στην καθημερινή του εργασία στους ιδιόκτητους αγρούς του. H ασθενής μου με ρώτησε τί είναι αυτό. Για να την εμπαίξω, της είπα ότι πρόκειται για ένα πανταχού παρόν, αυθύπαρκτο, ελεύθερο από μάζα υπόστρωμα ενέργειας από το οποίο δημιουργούνται  η ύλη, η ζωή και οι φυσικοί νόμοι, κρατώντας ομολογουμένως με δυσκολία τα γέλια μου. Εκείνη όμως έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ήθελε να μάθει περισσότερα για την οργόνη. Σε ένα όργιο αυτοσχεδιασμού της ανέπτυξα επί δύο ώρες μια θεωρία. Εκείνη το μετέφερε σε φίλες της που έρχονταν και με ρωτούσαν για την οργόνη. Και μετά έρχονταν και οι σύζυγοι τους. Και τα παιδιά τους. Η κατάσταση είχε ξεφύγει.»

Ο Ράιχ συνέχισε την εξομολόγηση του για ώρα και ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό που άκουγε. Χρειάστηκε να παραγγείλει μια γκαζόζα. Στα χρόνια που ακολούθησαν κι ενώ ο Ράιχ ήταν κλεισμένος σε άσυλο ανιάτων  -τι τραγικό παιχνίδι της μοίρας δάσκαλος και μαθητής να έχουν την ίδια κατάληξη-, ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ, πεπεισμένος πως ο δάσκαλος του δεν μπορεί να έχει πέσει έξω και να είναι ένας κοινός απατεώνας, ανέπτυξε μια θεωρία για την αναίτια ραθυμία και κακοκεφιά που ταλαιπωρεί τον σύγχρονο μεγαλοαστό, την θεωρία της οργωνικής διαταραχής, βασισμένος στην πρώτη, αυθόρμητη απάντηση του δασκάλου του σε εκείνη την ερώτηση της ασθενούς του . Σύμφωνα με αυτή ο σύγχρονος μεγαλοαστός είναι κακοδιάθετος και μαστίζεται από στρες κι αναίτιες κεφαλαλγίες εξαιτίας της απομάκρυνσης του από την φύση και την αγροτική ζωή. Έτσι ο δρ. Χάινχελμπαχ καλούσε τους ασθενείς τους να εγκαταλείψουν τα πολυτελή ρετιρέ τους, τα πανάκριβα αυτοκίνητα τους και τα δαιδαλώδη εξοχικά τους, να αγοράσουν ένα αγρόκτημα και να το καλλιεργήσουν με τα χέρια τους. Σε μια κίνηση απαράμιλλης αυτοθυσίας, όταν οι ασθενείς πελαγωμένοι αναρωτιόντουσαν τι θα κάνουν όλα αυτά τα άχρηστα υλικά αποκτήματα, ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ έκανε την καρδιά του πέτρα και δεχόταν να του τα μεταβιβάσουν με χαριστική δικαιοπραξία.

Το 2004 μια μειοψηφία μικροαστών εμφάνισε συμπτώματα οργωνικής διαταραχής, τα οποία όμως ο πολυμήχανος δόκτωρ θεράπευσε άμεσα, καλώντας τους ασθενείς να του δώσουν ένα εικοσάρικο και να φυτέψουν φακές σε κεσεδάκια από γιαούρτι.

Το Σύνδρομο της Γαστούν(ι)ης

Το 1993 τέσσερις άνθρωποι από την Πελοπόννησο δέθηκαν συναισθηματικά με τον ψιλικατζή, που δεν τους έκοβε ποτέ απόδειξη και τους έκλεβε στα ρέστα, ένα φαινόμενο που ο δόκτωρ Χάινχελμπαχ ονόμασε Σύνδρομο της Γαστούν(ι)ης.

Σύμφωνα με τον επιφανή δόκτορα ο δεσμός αυτός με τον ψιλικατζή ήταν ένα μέσο που ανέπτυξαν προκειμένου να αντέξουν τη βία. Η μακροχρόνια ψυχολογική έρευνα του περιστατικού αυτού και άλλων παρόμοιων καταστάσεων έχει καταλήξει σε ένα σαφές και χαρακτηριστικό σύνολο συμπτωμάτων για το Σύνδρομο της Γαστούν(ι)ης.Οι πελάτες αρχίζουν να ταυτίζονται με τους ψιλικατζήδες. Αρχικά τουλάχιστον, αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, που βασίζεται (συνήθως ασυνείδητα) στην ιδέα ότι ο ψιλικατζής δεν θα βλάψει τον πελάτη εάν αυτός είναι συνεργάσιμος και ακόμη αν τον υποστηρίζει απόλυτα. Ο πελάτης προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του ψιλικατζή με σχεδόν παιδαριώδη τρόπο. Του λέει ότι είναι ο καλύτερος ψιλικατζής όλου του κόσμου και του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Οι ασθενείς συνήθως αντιλαμβάνονται τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να τους σώσουν, ως ενέργειες που πιθανώς θα τους βλάψουν, κι έτσι πετούν μπανανόφλουδες στο διάβα των υπαλλήλων του ΣΔΟΕ, που σπεύδουν στο κατάστημα για έλεγχο. Η μακροχρόνια δοσοληψία με τον ψιλικατζή, που δεν κόβει ποτέ απόδειξη και κλέβει στα ρέστα, μοιραία θα οδηγήσει στην πλήρη ταύτιση του θύματος με τον θύτη. Έτσι οι ασθενείς σύντομα αδυνατούν να εργαστούν δίχως να παίζει στο background η δισκογραφία του Νίκου Μακρόπουλου, ενώ ξεκινούν κάθε συζήτηση με την φράση «τουλάχιστον στην Χούντα είχαμε ασφάλεια», συνήθεια που διαταράσσει τις κοινωνικές τους σχέσεις με διευθύνοντες σύμβουλους περιβαλλοντικών οργανώσεων και πανεπιστημιακούς καθηγητές, αλλά βελτιώνει τις κοινωνικές τους σχέσεις με οδηγούς ταξί.

Η μέθοδος θεραπείας των συγκεκριμένων ασθενών ταλαιπώρησε για χρόνια τον δόκτορα Χάινχελμπαχ. Αρχικά τους έβαζε να απαγγείλουν την προπαίδεια του 5 ανάποδα σε μια ταμειακή μηχανή, μέθοδος που είχε μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα, ενώ στη συνέχεια τους καλούσε να υποδυθούν την ταμειακή μηχανή και να κόβουν αποδείξεις, εκείνοι όμως αρνούνταν πεισματικά την συνεργασία, επικαλούμενοι ότι τους τελείωσε το ρολό. Την λύση έδωσε ένας φοιτητής του δρ, Χάινχελμπαχ, που σε μια παράδοση μαθήματος , όπου ο σπουδαίος διδάκτωρ της Ψυχιατρικής παρέθεσε το πρόβλημα για σχολικούς λόγους, σήκωσε το χέρι και ρώτησε τον δόκτορα «και γιατί δεν τους προτείνετε να αλλάξουν ψιλικατζίδικο;». Το συμβάν αυτό, αν και έλυσε τα χέρια του δόκτορα Χάινχελμπαχ, στάθηκε μοιραίο για την αυτοπεποίθηση του κι αποτέλεσε την γενεσιουργό αιτία του εθισμού του στο σαβαγιάρ.

Interstellar (2014)

Τις ταινίες του Nolan τις έχω παρακολουθήσει από πέντε φορές έκαστη. Τουλάχιστον. Και αρκούσε να δω μόλις μια το Interstellar, την προσωπικότερη όλων τους, για να διαπιστώσω κάτι τόσο προφανές, που χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, αναλογιζόμενος πόσο κοντόφθαλμος υπήρξα. Ο Nolan, αυτός ο «μεγαλομανής» τύπος, ο «ψυχρός», τεχνοκράτης δημιουργός,  με το σύνολο της φιλμογραφίας του έχει βάλει στόχο να αντιπαρατεθεί σε μια δύναμη ανώτερη από εκείνον και να την κατατροπώσει. Προσπαθεί να κερδίσει τον Χρόνο. Αυτόν που φθείρει την ζωντάνια μας, αυτόν που μεγαλώνει τους αγαπημένους μας και τους παίρνει μακριά, αυτόν που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά προς το (αναπόφευκτο) τέλος. Για αυτό θα αφηγηθεί ανάποδα, αναδρομικά, παράλληλα,κάποιες φορές μέσα στην ίδια σεκάνς, για αυτό θα  συστήσει ένα νέο τύπο φιλμικού χρόνου –«γεγονότα ταυτόχρονα, αλλά όχι σύγχρονα, σε πλήρη ανακολουθία ανάμεσα στον «αντικειμενικό» και το «βιωμένο» χρόνο», όπως γράφει ο Αχιλλέας Παπακωνσταντής στο Nostromo. Πες το μεγαλομανία, πες το αλαζονεία, πες το δονκιχωτισμό. Θα το αποκαλέσω κάτι που μπορεί να φαντάζει παράταιρο προς κάποιον που μοιάζει να υπολογίζει κάθε λεπτομέρεια των σεναρίων του με ακρίβεια χιλιοστού και να σκηνοθετεί με σχεδόν μιλιταριστική πειθαρχία. Είναι ρομαντισμός. Γιατί πηγάζει από ένα ιδανικό το οποίο ποτέ δεν σταμάτησε να επαινεί μέσα από το σινεμά του ο Nolan. Την πίστη του στο ανθρώπινο γένος και στη δύναμη του να υπερνικά τα εμπόδια και να προχωρά μπροστά. Το οποίο, θυμίζουμε, πως θα εμπιστευτεί για να δώσει την λύση και να δείξει τον δρόμο στον παραστρατημένο ήρωα στο «The Dark Knight».

Στο Interstellar, που συνιστά έναν ρομαντικό, απροκάλυπτο ύμνο στον Άνθρωπο, θα απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ στην καριέρα του από την Λογική και θα προσεταιριστεί το Συναίσθημα. Δεν έχει βέβαια  το σθένος να κάνει πέρα τους σχολαστικούς, επεξηγηματικούς διαλόγους, όταν πρέπει, και να εμπιστευτεί λίγο παραπάνω τις εικόνες του κι αυτή είναι η βασική αδυναμία του φιλμ. Θα αγκαλιάσει όμως άφοβα τον μελοδραματισμό του πονήματος του. Θα τολμήσει να δώσει εικόνα σε μια κατάσταση, που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να συλλάβει με τις πέντε αισθήσεις, αγνοώντας με αξιοθαύμαστο θράσος τον κίνδυνο να εξοκείλει το εγχείρημα του – σε αυτή την σκηνή είναι που ο αδιανόητα φορμαρισμένος McConaghey θα καταφέρει συγκινησιακό κρεσέντο και προσωπικό highlight. Και, μέσω του ήρωα του, θα καταφέρει να κερδίσει μια μάχη στον (εξαρχής καταδικασμένο) πόλεμο απέναντι στον Χρόνο. Έναν ήρωα, που, για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα και εμφατικά, θα σταματήσει να κοιτά στο παρελθόν , προσπαθώντας να το διορθώσει, και θα ατενίσει το μέλλον.

Σπουδαία πράγματα έρχονται.