Χαμένοι στην Μετάφραση #8

Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε το 2013, πως επανήλθε στον χώρο της ελληνικής διανομής η μόδα της απόδοσης στα ελληνικά των ξενικών τίτλων  με σκωπτικούς τίτλους, τίτλους που παραπέμπουν σε παλιότερες επιτυχίες και τίτλους με ατάκες που στόχο έχουν να τραβήξουν το ελληνικό κοινό . Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διαπιστώνουμε πως η συγκεκριμένη πρακτική δεν ήταν μια μόδα που επρόκειτο να παρέλθει με την πάροδο του παλιού του χρόνου, αλλά συνεχίζεται και το 2014 με λαμπρά παραδείγματα όπως το "The Riot Club" που κυκλοφορεί ως "Η Λέσχη της Κομψής Αλητείας" και το "Alexander and the Terrible, Horrible Very Bad Day", που κυκλοφορεί ως "Η Κακή Μέρα από το Πρωί Φαίνεται".

Σε συνέχεια λοιπόν του θεάρεστου έργου της ελληνικής διανομής και σε αντιστοιχία των πέντε προηγούμενων σχετικών αναρτήσεων, ο cinetairos δίνει τίτλους ανάλογης λογικής στις ταινίες του τελευταίου διμήνου (01/09/14 -31/10/14), με βάση πάντα των προγραμματισμό των εγχώριων εταιριών. Εννοείται πως είστε ελεύθεροι να συνεισφέρετε στο έργο, αφήνοντας σχόλιο με τις δικές σας προτάσεις.

The Lunchbox - Οι Μεζέδες της Παντρεμένης

Boyhood - 12 Χρόνια Άνθρωπος

Sin City:Α Dame to Kill for - Η Πόλις της Ακολασίας: Η Κυρία Θέλει Φόνο

Deliver Us from Evil - Ο Ντελιβεράς του Τρόμου

Before I Go to Sleep - Ο Άντρας μου, ο Δολοφόνος

Τhe Maze Runner - Στο Λυκόφως του Λαβυρίνθου

Palo Alto - Η Παρθένα και ο Δάσκαλος

The Grand Seduction - Για το Χατίρι του Γιατρού

The Equalizer - Το Δίκιο σου το Παίρνεις με Σφαίρες

Starred Up - Αίμα και Ιδρώτας Πίσω από τα Σίδερα

Welcome to New York - Στρος Καν, το Σεξομανές Κτήνος

Las Horas Muertas - Το Ξενοδοχείο των Στεναγμών

Gone Girl - Η Γυναίκα μου...καπνός να γίνει!

What If - Όταν ο Χάρι Πότερ γνώρισε την Σάντρι

The Giver - Ασπρόμαυρο Λυκόφως

Blind - Γυμνή, Στραβή στον Άγιο Παντελεήμονα

Τhe Good Lie -Η Γυναίκα που Λυπήθηκε τους Μαύρους, μία Συγκινητική Ιστορία

Ιl Capitale Umano - Mια Τρελή, Τρελή Οικογένεια

71'  - Η Νύχτα του Μεγάλου Τρόμου

The Boxtrolls - Τα τρελά Κουτοτρολλάκια είναι αστεία

Αnnabelle - Ένα πρωινό...Παναγιά μου!!!

The Judge - O Άηρον Μαν Δικηγόρος

Τhe Hundred Foot Journey  - Για μια χούφτα Μισελέν. Όχι τα λάστιχα.

Good People - Υπάρχουν Άνθρωποι που ζουν με Άγχη

Τhe Riot Club - Κωλόπαιδα με Γούστο

The House of Magic - Ο Γατούλης, ο Λορέντζο, η Έπαυλη και τα Μαραφέτια

Τeenage Mutant Ninja Turtles -  Τα Χελωνονιντζάκια όπως...δεν τα είδατε στην Τηλεόραση!

Le Μeraviglie - Στο Ημεροβίγλι

Trash - Ανθρώπινα Απορρίμματα

Η Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού # 4

Μερικά χρήσιμα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα την προηγούμενη εβδομάδα:

Κάθε ταρίφας έχει πηδήξει την μισή Αθήνα. Καμία κοπέλα που γνωρίζω δεν έχει πάει με ταρίφα. Άρα οι κοπέλες, που γνωρίζω, ανήκουν στην άλλη μισή Αθήνα.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς την απλώστρα στο μπαλκόνι. Προκαλεί τα πτηνά της περιοχής.

Σε επίπεδο απόλαυσης τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή την (πρόσκαιρη) αίσθηση πληρότητας που νιώθεις, όταν το νέο σύστημα που δοκιμάζεις την ομάδα στο Football Manager αρχίζει να «φυσάει» και όλα δουλεύουν ρολόι. Εκτός από τις τηγανιτές πατάτες. Αν δεν έχουν πανιάσει.

Ούτε τα ναρκωτικά, ούτε το bullying, ούτε η εγκληματικότητα. Η κόκα-κόλα είναι η μάστιγα της εποχής μας.

Η συστηματική χρήση του smartphone σε καφέδες και ποτά θα έπρεπε να τιμωρείται με αποκεφαλισμό. Αν όμως βρίσκεσαι σε τραπέζι με δικηγόρους και κάποιος από τους παριστάμενους πετάξει φράσεις όπως «ανακοπή» ή «ενδικοφανής προσφυγή», είναι επιβεβλημένη. Οι μη κάτοχοι smartphone σε τέτοιες περιπτώσεις προσμένουν με χαρά τον αποκεφαλισμό. Αρκετοί δε είναι εκείνοι που, ενώ είχαν smartphone, όταν βρέθηκαν μπροστά σε τέτοιες συζητήσεις, μερικά λεπτά αργότερα διαπίστωσαν πως θα προτιμούσαν να αποκεφαλιστούν.

Σε όποια κατάσταση και να είσαι, μια ταινία της Pixar μπορεί πάντα να σου φτιάξει την διάθεση.

Αν η δυστοπία του Σαραμάγκου στο «Περί Τυφλότητας», όπου όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη στραβώνονται, θα γίνει κάποτε πραγματικότητα, δεν το ξέρω. Ήδη πάντως πολλοί πάσχουν από επιλεκτική μυωπία. Τρανό παράδειγμα το έκπληκτο «Α, είσαι κι εσύ εδώ! Δεν σε πρόσεξα. Τί κάνεις;» που ξεστομίζουν, όταν βρίσκεσαι ακριβώς δίπλα σε εκείνον με τον οποίο μιλούσαν επί πέντε λεπτά.

Στην Αμφίπολη σκάβουν για να δίνουν υλικό προς δημοσίευση στο iefimerida.

Πρέπει να σταματήσω να μπαίνω στο iefimerida.

Τα 136 χιλιάδες εισιτήρια του Gone Girl σε 10 μέρες είναι μια καλή απάντηση σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει σινεμά πια και προτιμά μόνο να κατεβάζει. Επίσης επί ένα μήνα τα σαββατοκύριακα στο Αθήναιον έδιωχναν κόσμο από την μικρή αίθουσα για το Boyhood. Tα πάντα είναι ζήτημα προγραμματισμού και ρεαλιστικής διανομής. Αν ανοίγεις τις «Ιστορίες για Αγρίους» σε δεκαπέντε αίθουσες, οι αιθουσάρχες θα κυνηγούν μύγες. Αν τις ανοίξεις σε τρεις, έχεις ένα sleeper hit στα χέρια σου.

H Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού #3

 

Αίσθηση προκάλεσε δημοσίευμα στο site της εφημερίδας «Το Βήμα» που έφερε τον τίτλο “το savoir vivre της Χρυσής Αυγής” και περιείχε κείμενο με οδηγίες συμπεριφοράς ενός πυρηνάρχη της Χρυσής Αυγής προς τα μέλη της. Τι εστί πυρηνάρχης μην με ρωτάς, γιατί δεν ξέρω να σου πω, αλλά αν ρωτούσα κάποιον τί δουλειά κάνει και μου απαντούσε «είμαι πυρηνάρχης», θα ψάρωνα έτσι ηγεμονικό και υπεύθυνο που ακούγεται. Σε δεύτερη σκέψη πυρηνάρχης θα μπορούσε να είναι κάποιος που εκτελεί χρέη διαιτητή κάθε φορά που ένα πρωτόνιο γυρίζει και κάνει του ηλεκτρονίου «σταμάτα πια να φέρνεις φούρλες γύρω μου, μου’χεις ζαλίσει τα κουάρκ και τα αντικουάρκ» και το ηλεκτρόνιο του βγάζει την γλώσσα. Ο ρόλος του πυρηνάρχη θα ήταν καίριος, καθώς σε σχετικές αψιμαχίες τα νετρόνια ποτέ δεν παίρνουν θέση, επειδή είναι ουδέτερα.

«Εθνικισμός ή φοβερός αγωνιστής δεν είναι αυτός που του ρίχνουν τo προφίλ συνέχεια στο facebook. Εθνικισμός ΔΕΝ είναι η διαδικτυακή επανάσταση του τύπου "σφάζω 100 στο γόνατο και το βράδυ βάζω καψουροτράγουδα για να ξεκουραστώ από το σφάξιμο"», αναφέρει το κείμενο. Καταρχάς εθνικισμός σίγουρα δεν είναι αυτός που του ρίχνουν τo προφίλ συνέχεια στο facebook και δεν θα γίνει μέχρι να το πει ο Μπαμπινιώτης. Φοβερός αγωνιστής επίσης δεν είναι αυτός που του ρίχνουν το προφίλ συνέχεια στο facebook, αλλά αυτό να πάτε να το πείτε στον Χατζηστεφάνου και τους λοιπούς δημοδιδάσκαλους του ευγενούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε με το τρίτο πόρισμα θα διαφωνήσω, αλλά θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου ως προς την απαξίωση της ακρόασης λαϊκών ασμάτων πόνου ερωτικού κι ανείπωτης απώλειας μετά την αιματοχυσία. Άνετα θα μπορούσα να φανταστώ τον Γκούρα, τον εξάδερφο του Πανουργιά, αγκαλιά με τον Ανδρούτσο μετά το απογευματινό γιουρούσι να τραγουδούν «σαν δε θυμάσαι τα παλιά μονάχα αυτό θυμήσου που εξύπνουνα στσ' αγκάλες σου και μού 'λεγες κοιμήσου», να τσουγκρίζουν τα ποτήρια και να επαναλαμβάνουν κάθε τόσο πως είναι όλες τους καριόλες. 

«Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε συναγωνιστές να έρχονται στα γραφεία με παντόφλα -διχάλα και βερμούδα της Χονολουλού και γυναίκες με μίνι και ξόπλατες μπλούζες ή με τα στήθη έξω. Εδώ μπαίνουμε και στην κατηγορία του σεβασμού, η Χρυσή Αυγή δεν είναι KKE sex bar, ούτε θ αφήσουμε να γίνει». Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως γενικότερα δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε, όχι στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά οπουδήποτε συναγωνιστές και μη να έρχονται με παντόφλα-διχάλα και βερμούδα της Χονολουλού. Κι αν έρχονται έτσι, θα πρέπει αδιαμφισβήτητα να καρατομηθούν. Αντιθέτως θα ήταν επιθυμητό να έρχονται οπουδήποτε γυναίκες με μίνι και ξώπλατες μπλούζες και ιδιαίτερα με τα στήθη έξω. Λιγότερο επιθυμητό θα ήταν για εκείνες τις γυναίκες στις οποίες, όπως λέει και ο Γούντυ, πηγαίνει καλύτερα ένας τενεκές με σάλτσες από μια βραδινή τουαλέτα. Όσον αφορά την μνεία στο ΚΚΕ sex bar, πλείστες όσες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου αναφορικά με το πώς θα μπορούσε να είναι ένα ΚΚΕ sex bar. Δεν εστίασα στο ιδεολογικό σκέλος, καθώς ο θεσμός της κοινοκτημοσύνης απαντάται ούτως ή άλλως σε όλα τα sex bar, μα περισσότερο στο αισθητικό και το λειτουργικό. Οι συναλλαγές ανάμεσα στους πελάτες και το μαγαζί θα εκπληρώνονται με κουπόνια αντί για τραπεζογραμμάτια, οι τοίχοι θα είναι αυστηρά βαμμένοι σε ερυθρές αποχρώσεις, ενώ στα video wall θα παίζουν αποσπάσματα από το «Ένας Τραγουδιστής Κότσυφας». Η σταρ του μαγαζιού θα λικνίζεται στους ρυθμούς του «κι εγώ στο νούμερο 8» αντί της “Jeanny” του Falco. Στο prive κορίτσια από το πρώην σοβιετικό μπλοκ θα απαγγέλουν κεφάλαια από το «Κεφάλαιο» και για τον τολμηρό που θα ζητήσει σπέσιαλ περιποίηση, θα προχωρούν στην απαγγελία Μπακούνιν – you naughty, naughty boy.

 

Τα ως άνω αποσπάσματα από τον φάκελο της δικογραφίας δημοσίευσε το Βήμα ως ρεπορτάζ. Ένα ρεπορτάζ, που μεταφέρει αυτούσιο το κείμενο με σωρεία ορθογραφικών λαθών, τα οποία καταδεικνύει χλευαστικά. Είναι προφανώς αστεία τα αποσπάσματα και δίνουν πάτημα για σειρά από εύθυμα σχόλια, όπως τα παραπάνω - κατά προτίμηση όμως πιο επιτυχημένα. Κι αν επρόκειτο για καταχώριση στην στήλη με τα ευτράπελα της εφημερίδας ουδέν πρόβλημα. Παρουσιάζεται όμως ως ρεπορτάζ. Κι ως τέτοιο οφείλει να είναι απρόσωπο και όσο το δυνατόν αντικειμενικό. Και δεν είναι. Ειλικρινά ποιος ο λόγος της δημοσίευσης αυτούσιων των αποσπασμάτων με τα, ομολογουμένως φρικτά, ορθογραφικά λάθη πέρα από την στηλίτευση της αγραμματοσύνης των στελεχών της Χρυσής Αυγής; Και γιατί μια τόσο επουσιώδης πληροφορία να καταχωρείται στην λίστα των σημαντικότερων ειδήσεων της ημέρας; 

Δημοσιεύματα τέτοιου είδους δεν συνιστούν είδηση, αλλά πολεμική. Και είναι άσχημο όταν έρχονται, όχι από κιτρινίζουσες φυλλάδες , αλλά από σοβαρότερες έντυπες εκδόσεις. Και με την αισθητική τους  και, ναι, την σκοπιμότητα τους δίνουν έναυσμα σε εκείνους που θέλουν να αποδώσουν έναν διόλου απωθητικό για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αντισυστημικό χαρακτήρα στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Που, σε τελική ανάλυση, πρόκειται για έναν δημοκρατικά εκλεγμένο κομματικό σχηματισμό. Και όταν η αντιμετώπισή του από τα μέσα διαφέρει σε σχέση με εκείνη των υπολοίπων δημιουργείται μια αίσθηση διαφορετικής μεταχείρισης. Ενδεχομένως και αδικίας. Κι αν βγεις μια βόλτα στα καφενεία, όπου –με πιάνει ανατριχίλα που το γράφω- ζυμώνεται και διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, έντεκα στους δέκα θα σου πουν ότι είναι αδικημένοι. Από τη γυναίκα τους, από το αφεντικό τους, από το κράτος, από την ζωή την ίδια. Κι ο "αδικημένος" έχει το συνήθειο να συντάσσεται στο πλευρό εκείνου που θεωρεί αδικημένο. Think about it.