Million Dollar Baby (2004)

Πόσα πολλά μπορείς να γράψεις για το Million Dollar Baby.

Μπορείς να εκθειάσεις την ρηξικέλευθη δομή του. Μπορείς να επαινέσεις την προοδευτική του στάση απέναντι σε ένα πολύκροτο κοινωνικό ζήτημα από έναν δημιουργό «δεξιό» μόνο για εκείνους, που αδυνατούν να λειτουργήσουν χωρίς ταμπέλες. Μπορείς να σταθείς στον τρόπο που βγάζει knockout εκείνο το ανθρωποφαγικό μότο, που θέλει τον πρώτο να είναι νικητή και τον δεύτερο τίποτα.

Στην καρδιά του όμως , κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπορεί να λυγίσει και τον δυνατότερο –μην με υπολογίζεις, εγώ δεν υπήρξα ποτέ τέτοιος-, είναι το δράμα. Και συγκεκριμένα το δράμα ενός πατέρα που πασχίζει να λυτρωθεί για τα κρίματα του, που βαραίνουν σαν σκιές το πρόσωπο του. Κρίματα τόσο φριχτά, που τον στέλνουν τακτικά στον οίκο του Θεού, παρά την δεδηλωμένη αθεΐα του, που γιγαντώνονται στο μυαλό σου από την εικόνα ενός ηθοποιού με παρελθόν γεμάτο από τέτοια. Κρίματα για τα οποία, σε μια αβάσταχτη συγκυρία, θα κληθεί να  επανορθώσει θυσιάζοντας το «αίμα του». Και θα καταλήξει αναπόφευκτα σε ένα diner, εκεί, στο αντίο και στο πουθενά, κάπου ανάμεσα στον Παράδεισο του Mr. Butterfly  και σε εκείνον του Καρλίτο.

Her (2013)

Αρκετοί είναι εκείνοι που θα έρθουν να σου πουν, ότι το Her μιλά για τους κινδύνους της εξάρτησης από την τεχνολογία, για την αποξένωση, στην οποία συνδράμει η ιντερνετική επικοινωνία. Η αλήθεια είναι πως η ανθρώπινη επικοινωνία πάντα ήταν και πάντα θα είναι δύσκολη. Για κάποιους, λόγω ενδιάθετης συστολής, είναι ακόμα πιο δύσκολη. Η ανάπτυξη της πληροφορικής, για εκείνους που διαθέτουν το χάρισμα της κοινωνικότητας, διευκολύνει την περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του χαρίσματος τους και την διεύρυνση του κύκλου τους. Για αυτούς όμως που δεν το διαθέτουν, είναι βάλσαμο, ένα εργαλείο μέσω του οποίου μπορούν να ανοιχτούν, ένα μεταβατικό στάδιο προς την φυσική επικοινωνία. Φυσικά οι "απ'έξω" δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό τον τρόπο επικοινωνίας. Ενδεχομένως και να τον χλευάζουν.


Κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους έρωτες; Εκεί που ο περίγυρος μπορεί να βλέπει σκοτάδι, ο ερωτευμένος βλέπει φως. Ο "νηφάλιος" παρατηρητής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να είσαι με εκείνη, εσύ αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μην είσαι με εκείνη. Όχι, ο Spike Jonze δεν περιγράφει μια δυστοπική κοινωνία, όπου οι "τεχνητοί" υπολογιστές έχουν αντικαταστήσει τα "πραγματικά" συναισθήματα. Περιγράφει μια κοινωνία που εξελίσσεται, όπου η καθημερινότητα, ο τρόπος επικοινωνίας, τα κοινωνικά ήθη αλλάζουν. Εκείνο όμως που μένει αναλλοίωτο, η μόνη σταθερά σε ένα περιβάλλον διαρκώς μεταβαλλόμενο είναι, λέει, η ανάγκη του ανθρώπου για έρωτα. Για την κάψα της γέννησης του, για την ηδονή της φούντωσης του, για εκείνη την διαφωτιστική γαλήνη της κορύφωσης του, για την ψυχοφθόρα αγωνία της επικείμενης φθοράς του, για τον αβάσταχτο πόνο του τελειώματος του, για την γλυκόπικρη - και τόσο εποικοδομητική- 
μελαγχολία της ανάμνησης του. Και για την αναζωογονητική προσμονή του επόμενου.


Πρόκειται στα αλήθεια για μια αθεράπευτα ρομαντική ταινία, μια κινηματογραφική μελωδία που τραγουδά τον έρωτα και όμοια της δύσκολα θα απαντήσεις. Μακάρι κι εκείνοι που βλέπουν σ' αυτή (μόνο) μια σκεπτικιστική, τεχνο-φοβική αλληγορία, κάποτε να το καταλάβουν.