The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2 (2012)

Ότι τα τελευταία  χρόνια το κύριο target group της mainstream κινηματογραφικής παραγωγής είναι τα άτομα ηλικίας 15-24 ετών έχει γραφτεί χιλιάδες φορές. Λιγότερες φορές όμως έχει γραφτεί ότι το κύριο target group της mainstream κινηματογραφικής παραγωγής είναι τα αγόρια ηλικίας 15-24, λες και θεωρείται αυτονόητο ότι η “πελατεία” είναι κατά κύριο λόγο γένους αρσενικού. Η πρωτοπορία του Twilight έγκειται στο ότι συνιστά το πρώτο κοριτσίστικο μπλοκμπάστερ της εποχής του franchise (το οποίο αντικατέστησε τα ονόματα στη μαρκίζα, ως πόλο έλξης για το φιλοθεάμον κοινό). Από εδώ και πέρα οι θηλυκής ευαισθησίας υπερπαραγωγές αναμένεται να πληθύνουν –ο χορός άνοιξε ήδη με το «The Hunger Games», ενώ φέτος αναμένουμε τα «Warm Bodies» και «The Host». Λίγο προτού παραδώσει οριστικά την σκυτάλη στα επόμενα franchise ανάλογου προσανατολισμού, το Twilight κλείνει τον επιτυχημένο του κύκλο με την (πιθανότατα) τελευταία ταινία της σειράς, το «Breaking Dawn Part 2».

Όλα ξεκίνησαν με το «Twilight» της Catherine Hardwick, ένα χαμηλότονο, τρυφερό νεο-ρομαντικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephanie Meyer. Η λεπτότητα της Hardwick εγκαταλείφθηκε στα επόμενα δύο θορυβώδη, χαρακτηριστικά ανοικονόμητα, αφόρητα μελοδραματικά και αδιανόητα φαιδρά σίκουελ «New Moon» και «Eclipse»(των Chris Weitz και David Slade αντίστοιχα). Αναλαμβάνοντας να σκηνοθετήσει το διμερές «Breaking Dawn» ο Bill Condon (της φήμης του «Gods and Monsters») αποκατέστησε την αξιοπρέπεια του franchise, επαναφέροντας την εγκράτεια της Hardwick και προσθέτοντας μια λεπτή ειρωνεία πάνω στα δρώμενα, όπου απαιτείται.

Το «Breaking Dawn Part 1», καίτοι ευπρεπές, ήταν ανεπεισοδιακό, φαντάζοντας σαν ένας ιδιαίτερα μακροσκελής πρόλογος και εγείροντας ερωτηματικά για την καλλιτεχνική σκοπιμότητα του τεμαχισμού του επιλόγου σε δύο μέρη . Αντιθέτως σ’ αυτό το δεύτερο μέρος η πλοκή τρέχει διαρκώς, υπαγορεύοντας ανάλογα γρήγορους ρυθμούς στην αφήγηση. Για πρώτη φορά το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται αποκλειστικά στο γνώριμο τρίγωνο, αλλά απλώνεται σε μια σειρά από παλιούς και νέους χαρακτήρες, δίνοντας την αίσθηση ενός ευρύτερου φιλμικού σύμπαντος. Και για πρώτη φορά οι υποσχέσεις για μια επική κορύφωση μετουσιώνονται σε μια απρόσμενης αγριότητας και κλιμακούμενου ενδιαφέροντος σύγκρουση, στημένη με μεράκι από τον Condon. Φυσικά δε λείπουν το τηλεοπτικής λογικής αμπαλάρισμα σκηνών με indie μελωδίες, οι πόζες περιοδικού από τους φωτογενείς πρωταγωνιστές και ο καθιερωμένος συγχρωτισμός του ερωτευμένου ζεύγους στα λιβάδια. Φαντάζομαι πως τα στοιχεία αυτά βρίσκονται εκεί προς τέρψη του target group, αποτελώντας κάτι ανάλογο με την ομοβροντία CGI και τις μεγαλόστομες εξάρσεις “ανδριοσύνης” στις “ρομποτειάδες” του Michael Bay - και κάτι λιγότερο ενοχλητικό από τα δεύτερα, αν θες τη γνώμη μου, χωρίς αυτό βέβαια να τα κάνει και ευπρόσδεκτα. Το οποίο target group υποθέτω πως θα συγκινηθεί στο φινάλε με το κολάζ αναδρομής στα περασμένα και τις εξαγγελίες παντοτινής αγάπης του Eduard προς τη Bela.

«Για πάντα», είναι η φράση που κλείνει την ταινία και την εποποιία ταυτόχρονα. Και τώρα που έπεσε η αυλαία, ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε. Είναι το Twilight ένα ρομάντζο διαχρονικό, πλασμένο για να το “επισκεπτόμαστε” εκ νέου μέχρι το “λυκόφως” της ύπαρξής μας; Στα δικά μου μάτια όχι. Γιατί δεν έχει τη στόφα του κλασσικού. Γιατί όταν κοπάσει η εφηβική φρενίτιδα γύρω από την εικόνα του (υποσχόμενου, όπως μαρτυρά και η εμφάνισή του στο «Cosmopolis») Pattinson, θα υπερισχύσει ο συντηρητισμός της πένας της Meyer, o οποίoς “αφυδατώνει” τους χυμούς του έρωτα. Και γιατί οι καταραμένοι έρωτες είναι εκείνοι που κερδίζουν τη μάχη ενάντια στον χρόνο. Ότι και να λέμε όμως, στο τέλος θα αποφασίσουν τα κορίτσια.